جای جای ایران، سرزمین پهناور و چهار فصل ما، از چشم‌اندازهای زیبا و دلفریبی برخوردار است. در این بخش تصاویری چشم نواز از این دیار کهن، ارائه شده است.

آوازخوانی در شبم، سرچشمه‌ ی خورشید تو
یار و دیار و عشق، تو … سرچشمه ‌ی امید تو
ای صبح فروردینِ من؛ ای تکیه‌گاه آخرین
ای کهنه سرباز زمین … جانِ جهان! ایران ‌زمین …
ای در رگانم خون، وطن، ای پرچمت ما را کفن
دور از تو بادا اهرمن …. ایرانِ من، ایرانِ من
ای داغدیده! بازگو… بلخ و سمرقندت چه شد؟
صدها جفا ای مادرم، دیدی و مهرت کم نشد
از خون سربازانِ تو، گلگون شده رویت وطن
ای سروِ سبزِ بی‌ خزان … ای مهرِ تو در جان و تن …
ای مادرم ایران زمین! آغاز تو، پایان تویی …
بر دشتِ من باران تویی، در چشمِ من تابان تویی
ایران من، ایران من! آن مهرِ جاویدان تویی …
در ظلمت جانکاه شب … مرغِ سحر خوان منی
در حصر هم آزاده ‌ای، تنها تو ایرانِ منی
اینجا صدای روشنت، در آسمان پیچیده است
گویی لبانت را خدا، روزِ ازل بوسیده است
ای مرغ حق در سینه ‌ات، با شور خود بیداد کن
آوازخوان شب شکن، بار دگر فریاد کن:
ظلم ظالم، جور صیاد، آشیانم داده بر باد …
ای خدا، ای فلک، ای طبیعت، شامِ تاریکِ ما را سحر کن …